شبهای طولانی زمستان با زدن کف در کنار خانواده کوتاه می‌شود.

«کف» نوعى شیرینى است که با «زدنِ» آب «چوبک» و شیرین کردن آن به دست مى‏ آید.

برای تهیه این شیرینی محلی مقدارى «چوبک» را که در گویش محلی «بیخ» مى‏ نامند ( که ریشه نوعی گیاه صحرایی است ) را کوبیده و چند بار در آب مى‏جوشانند و چون این آب تلخ است .

آن را عوض می‌کنند و مجدداً مى‏جوشانند ، این کار را آنقدر تکرار مى‏ کنند که تلخی آب گرفته شود و هیچ طعمى نداشته باشد .

این آب را مى ‏گذارند سرد شود انگاه آن را در ظرف بزرگی که بهتر است تغار سفالی باشد ، مى‏ریزند و با «جاروی مخصوص» هم مى‏زنند و این زدن را آنقدر ادامه مى‏دهند که آب چوبک «کف» کند و معمولا هم زدن با آهنگ خاصی ادامه می‌یابد تا «کف» سفت شود، آنگاه مقدارى شیره انگور یا شیره شکر و یا پودر شکر را به همراه طمع دهنده ای مانند گلاب را بتدریج به آن اضافه می‌کنند و زدن کف را ادامه مى‏دهند تا خوب مخلوط شود و «کف» شیرین گردد.

وقتى که «کف» از هر جهت آماده شد آن را در ظرفهایى مى‏کشند و با سرانگشت آن را مى‏خورند. «کفى» که بدینسان بدست مى‏آید خوراکىِ شیرین، لذیذ، مطبوع، معطّر و خوشگوارى است که مقدار زیادى از آن را مى‏توان خورد.

«کف زدن» از سرگرمى‏هاى زمستان بخصوص شب چلّه یا یلدا است. قبل از آن که «کف» را شیرین کنند؛ براى شوخى و تفریح گاهى مقدارى از آن را به سر و صورت یکدیگر مى‏مالند و چون این کف رنگ و طعم و بویى ندارد؛ آزارى به کسى نمى‏رساند. این عمل باعث خنده و موجبى براى تفریح است. گاهی نیز در شبهای برفی برای همسایگان خودکمی از این «کف» می برند که آن خود نیز رسوماتی جداگانه دارد که گاه همراه با شوخی و سرگرمی های شاد است.